ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏိုင္ငံတြင္ သာသနာ့ပ်ိဳးခင္း ပရိယတၱိစာသင္တုိက္ႀကီးေတြအမ်ားအျပား ႐ွိၾကပါသည္။ ထိုသို႕ စာသင္တိုက္ႀကီးေတြ မ်ားျပားလွသည္ႏွင့္အမွ် ျမတ္ဗုဒၶ၏သာသနာေတာ္ျမတ္ႀကီး အ႐ွည္တည္တံ့ခိုင္ၿမဲေစေရး အတြက္ ႏႈတ္ဆင့္ကမ္း၊ လက္ဆင့္ကမ္း၍ ေဆာင္ေတာ္မူၾကမည့္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးၿမိဳ႕မ်ား႐ိွ စာသင္တိုက္ႀကီးမ်ားတြင္ ပညာရည္ႏို႕ ေသာက္စို႕လ်က္႐ိွၾကကုန္ေသာ ရဟန္းသာမေဏ မ်ားသည္လည္း မ်ားစြာေသာ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးမ်ား၌ အျပည့္အလွ်ံပင္ ျဖစ္ၾကပါ၏။ ထိုရဟန္း သာမေဏ စာသင္သားတို႕သည္ လူ၀တ္ေၾကာင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကဲ့သို႕ အေမ အမတို႕ ခူးခပ္ထည့္ေပးထားေသာ ထမင္းဘူးကို အဆင္သင့္ ေကာက္ယူ၍ စတိုင္က်က် ေက်ာင္းတက္ၾကရသည္ မဟုတ္ၾကကုန္။ မိမိတို႕၏ ၀မ္းစာအတြက္ မိမိတို႕၏သလံုးျမင္းေခါင္းကိုသာ အားကိုးကာ ႐ွာေဖြေတာ္မူၾကရ၏။ ထို႕ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမတို႕ကလည္း ျမတ္ဗုဒၶသာသနာေတာ္ ဆက္လက္႐ွင္သန္ေစေရးအတြက္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ကူညီပံ့ပိုးေသာအားျဖင့္ ထိုသာသနာ့မ်ိဳးဆက္ ႐ွင္ရဟန္းသာမေဏတို႕ကို ဆြမ္းအစ႐ိွေသာ ပစၥည္းေလးပါးတို႕ျဖင့္ မိမိတို႕ တတ္စြမ္းသမွ် ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္းၾကရေပသည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ဦးေလးတို႕ မိသားစုသည္ ၾကာသာပေတးေန႕တုိင္း ဆြမ္းေလာင္းဓမၼာ႐ံုတြင္ ဆြမ္းေလာင္းလွဴေလ့ ႐ိွသည့္အျပင္ အိမ္တြင္လည္း ထုိင္ကို္ယ္ေတာ္မ်ားကို ပင့္ဖိတ္ ဆြမ္းကပ္ေလ့႐ိွပါသည္။ ထို႕ျပင္လည္း စာသင္သားသံဃာမ်ား ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ေဘာလ္ပင္၊ ဗလာစာအုပ္ စေသာ စာေရးကိရိယာမ်ားကိုလည္း အခါအားေလ်ာ္စြာ လွဴဒါန္းပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ ရပ္႐ြာက ေဆြမ်ိဳးရိပ္မကင္းသည့္ ဦးပဥၥင္းမ်ားလည္း ပါ၀င္လ်က္႐ိွရာ ထိုေဆြမ်ိဳး ဦးပဥၥင္းမ်ားထဲမွ ဦးပဥၥင္းတစ္ပါးမွာ က်န္းမာေရး သိပ္ၿပီးမေကာင္းလွပါ။ အထက္ပိုင္း ေဒသတြင္ ေခတ္တၱသီတင္းသံုးစဥ္က ျဖစ္ခဲ့ရသည့္ ငွက္ဖ်ားေရာဂါကို အျမစ္ျပတ္ ကင္းစင္ေအာင္ ကုသျခင္း မျပဳခဲ့၍လား မသိ (ကၽြန္ေတာ့္အထင္ပါ) ။ ခဏခဏ ဖ်ားတတ္၏။ စာေမးပြဲေျဖခါနီးတြင္ အေတာ္ေလး ေနမေကာင္းသျဖင့္ ဓမၼာစရိယစာေမးပြဲကို မေျဖႏိုင္ေတာ့ဘဲ ႐ြာသို႕ ျပန္ၾကြသြားခဲ့ရပါေတာ့သည္။ က်န္ရစ္သည့္ ဦးပဥၥင္းမ်ား စာေမးပြဲေျဖၿပီး၍ ႐ြာသို႕ ေခတၱျပန္ၾကြခါနီးတြင္ လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ၾကသျဖင့္ “ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ ဦးပဥၥင္းေလးကို ေဆးစစ္ဖို႕နဲ႕ ေဆးကုသမႈခံယူဖို႕ ျပန္ပင့္ခဲ့ၾကပါဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားလုိက္ပါသည္။
႐ိုးရာကိုင္၏- မကိုင္၏
ဦးပဥၥင္းမ်ား ၿမိဳ႕သို႕ ျပန္ၾကြလာေသာအခါ ထုိေနမေကာင္းေသာ ဦးပဥၥင္းေလး မပါလာ၍ ေမးေလွ်ာက္ၾကည့္ရာတြင္ ဦးပဥၥင္းမ်ားက “ေခၚမရခဲ့ဘူး ဒကာေလးေရ၊ ဆီးျဖဴ-ဖန္ခါး-ႏြားက်င္ငယ္ေရမ်ားနဲ႕ ေဖာ္စပ္ရတဲ့ ဘုရားေဆးနည္းေတာ္အတိုင္း ေဖာ္စပ္ၿပီး စားၾကည့္ဦးမယ္တဲ့။ ပိန္သြားလိုက္တာ ဒကာေလးရယ္” ဟု ဦးပဥၥင္းတစ္ပါးက မိန္႕ပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္က “ဘုရားေဆးနည္းေတာ္နဲ႕ ကုတာလဲ ကုတာေပါ့ဘုရား။ ဒါေပမယ့္ အခုေခတ္က ေရာဂါေတြက ဆန္းျပားတယ္မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ဓါတ္မွန္႐ိုက္တန္႐ိုက္၊ ေသြးစစ္တန္စစ္ၿပီး ေရာဂါ႐ွာေဖြ စစ္ေဆးၾကည့္ခ်င္တယ္ ဘုရား။ ဒါမွလဲ အနာသိ ေဆး႐ိွဆိုတဲ့အတုိင္း ကုသရတာ လြယ္ကူတာေပါ့ ဘုရား ။ ကုတာကေတာ့ ဘုရားေဆးနဲ႕ပဲ ကုကု၊ သိပၸံေဆးနဲ႕ပဲ ကုကု၊ တိုင္းရင္းေဆးနဲ႕ပဲ ကုကု ဆႏၵ႐ိွသလို ကုလို႕ရပါတယ္ ဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္တင္မိပါ၏။
“ဦးပဥၥင္းတို႕လဲ ေျပာတာပါပဲ ဒကာေလးရယ္။ သူတြင္မကဘူး၊ သူ႕ရဟန္း ဒကာ၊ ရဟန္းအမမ်ားရဲ႕ အိမ္ၾကြၿပီး ဦးပဥၥင္း ၿမိဳ႕ကိုျပန္လိုက္ေအာင္ ေဖ်ာင္းဖ်၊ တုိက္တြန္းေပးဖို႕သြားေျပာေတာ့ ဦးပဥၥင္းကို ႐ိုးရာနတ္ ကိုင္ထားတယ္လို႕ အေဟာထြက္ထားလို႕ နတ္တင္ၾကည္ပါဦးမယ္တဲ့ ဒကာရဲ႕” ဟု စိတ္မေကာင္းသံျဖင့္ မိန္႕ပါသည္။
“ဘယ္လိုဘုရား” မၾကားလိုက္ရ၍ ထပ္ေမးျခင္း မဟုတ္ပါ။ ပီပီသသႀကီးကို ၾကားလိုက္ရပါသည္။ အံ့အားသင့္သြား၍ အာေမဍိတ္တစ္လံုး တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားစြာ ခုန္ထြက္သြားျခင္းျဖစ္ပါ၏။
“ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ဘုရား၊ ဗုဒၶသာ၀က သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းေတာ္ကို ႐ိုးရာနတ္ကိုင္ရတယ္လို႕” ဟူ၍လည္း အံၾသ ထိတ္လန္႕ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲ ယူက်ံဳးမရျခင္းမ်ားျဖင့္ ဆို႕နင့္စြာ ေရ႐ြတ္မိပါေတာ့သည္။ “ေၾသာ္ လူေတြ လူေတြ ၊ ေျပာေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ၊ လုပ္ေဆာင္ေနၾကတာက ဘုရားႏွင့္ ဆန္႕က်င္ဘက္ခ်ည္းပါလား”
လူသားမ်ား ေလာကတြင္ ကပ္ေဘးမ်ား ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ပါက ဘုရား႐ွင္အမွဴးျပဳလ်က္ သံဃာေတာ္ အ႐ွင္ျမတ္မ်ားကို ေဒသစာရီ ၾကြခ်ီီေတာ္မူၾကၿပီး ပရိတ္ေတာ္မ်ား ႐ြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ေတာ္မူၾကျခင္း၊ လူမ်ားကို ေကာင္းေသာအက်င့္သီလမ်ား ေဆာက္တည္ပြားမ်ားၾကရန္ ေဟာၾကားေတာ္မူၾကျခင္းျဖင့္ ကပ္သံုးပါးႏွင့္ ေဘးဆိုးအႏၱရာယ္မ်ားမွ လြတ္ကင္ခ်မ္းသာၾကရေၾကာင္း ေထရ၀ါဒ သမိုင္းေၾကာင္း အစဥ္အလာ႐ိွပါသည္။ (ပရိတ္ႀကီး ၁၁သုတ္ ျဖစ္ေတာ္စဥ္ သမိုင္းတြင္႐ႈပါ။) မ်က္ေမွာက္ကာလတြင္လည္း လူသားမ်ား ဘယာေ၀း၍ ေအးခ်မ္းသာယာေရးအတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႕အျပား၌ ေနရာေဒသအသီးသီး ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕တုိင္းပင္ အႏၱရာယ္ကင္းပရိတ္ေတာ္မ်ား ႐ြတ္ပြားၾကျခင္း၊ အသံမစဲ ပ႒ာန္းပူေဇာ္ပြဲမ်ား အခါအားေလ်ာ္စြာ က်င္းပေနၾက သည္မွာ အထင္အ႐ွားျဖစ္သည္။ ထို႕ျပင္ ေျမကြက္၀ယ္၀ယ္၊ တုိက္တာအိမ္ကိုပင္ ေဆာက္ေဆာက္၊ ေျမသန္႕ ကမၼ၀ါ႐ြတ္ဖတ္ၾကျခင္း၊ အိမ္တက္-တိုက္တက္ မဂၤလာက်င္းပၾကျခင္းႏွင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဖိတ္ၾကား၍ တရားနာယူၾကရသည္သာ ျဖစ္ပါ၏။
ယခုေတာ့ လူသားေလာကကို အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ ျပဳေဆာင္ေပးေတာ္မူၾကေသာ၊ ေလာကကို သန္႕႐ွင္း စင္ၾကယ္မႈ ျပဳေတာ္မူေနၾကေသာ ဗုဒၶ၏သာ၀က ရဟန္းေတာ္ျမတ္ကိုမွ အပါယ္ေလးပါး စာရင္း၀င္ ၃၇ မင္း ႐ိုးရာနတ္ဆိုသူက ခႏၶာကိုယ္ကို ေရာဂါေ၀ဒနာမ်ားကပ္ေအာင္ ဖမ္းစားမႈျပဳႏိုင္သတဲ့ ။ “ေဟာသူကလဲ ေဟာပါေပ့။ ယံုသူကလည္း ယံုၾကပါေပ့” ဟုသာ ဆိုလိုက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။
နတ္က ဘုန္းႀကီးကို ဆံပင္ႏုတ္ေလသတတ္
မၾကာခင္ ထိုဦးပဥၥင္းသည္ ႐ြာသို႕ ကိစၥတစ္ခုျဖင့္ၾကြရင္း ေနမေကာင္းေသာ ဦးပဥၥင္းကို ျပန္ပင့္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကတိအတိုင္း ေဆးခန္းမ်ားသို႕ လိုက္ျပ ကုသေပးပါသည္။ ယခု အေတာ္ပင္ က်န္းမာေနပါၿပီ။ ေနမေကာင္းစဥ္ကတည္းက ေဆးခန္းပို႕ဖို႕ အႀကိမ္ႀကိမ္ေလွ်ာက္ထားေသာ္လည္း ဦးပဥၥင္းက သူ႕အတြက္ႏွင့္ တစ္ပါးသူတို႕ တာ၀န္ဒုကၡပိုေနၾကမည္ကို မျဖစ္ေစလို၍ ခြင့္ျပဳေတာ္မူျခင္း မ႐ိွခဲ့ပါ။ အလွဴ၀တၳဳေငြမ်ားကိုလည္း လက္မခံခဲ့။ အကယ္၍သာ ထိုစဥ္ကတည္းက ကုသခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ ဓမၼာစရိယ စာေမးပြဲကို ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ေျဖဆိုေအာင္ျမင္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္လ်က္ ႏွေျမာေနမိပါသည္။
ထို႕ျပင္ ရဟန္းေတာ္ကို နတ္ကိုင္သည္သည္ဟု ဆိုျခင္းကို အစာမေက်ျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္က “ဦးပဥၥင္းကို နတ္ကိုင္တယ္ဆို ဘုရား”ဟု ေမးေလွ်ာက္မိရာ ဦးပဥၥင္းက သူ႕ရဟန္း ဒကာ၊ ဒကာမတို႕အတြက္ ႐ွက္စႏိုးေတာ္ မူဟန္တူသည္ ႐ွက္ၿပံဳးေလး ၿပံဳးေန၏။ကၽြန္ေတာ္က မေက်နပ္ႏိုင္ေသးဘဲ “လူေတြ ဒီလို အယူအဆလြဲေနတာကို ႐ြာဦးေက်ာင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီး မသိဘူးလား ဘုရား” ဟု ဆက္လက္ေမးေလွ်ာက္ျပန္သည္တြင္ ေနမေကာင္းေသာ ဦးပဥၥင္းကို ျပန္ပင့္လာေသာ ဦးပဥၥင္းက “မေျပာပါနဲ႕ေတာ့ ဒကာရယ္၊ ႐ြာဦးေက်ာင္း ဘုန္းႀကီးကိုယ္တုိင္ေတာင္ နတ္ႏုတ္ခံရလို႕ ေခါင္းေျပာင္ေနသတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ႕ နတ္ဆရာကိုေမးေတာ့ နတ္က လက္႐ိွေနရာမွာ မေပ်ာ္လို႕ဆိုတာနဲ႕ နတ္စင္ေနရာ ေ႐ႊ႕ေပးလုိက္မွ ဘုန္းႀကီး ဆံပင္ ျပန္ေပါက္သတဲ့ ဒကာေရ႕” ဟူေလ၏။
ကၽြန္ေတာ္ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ျဖစ္သြားပါသည္။ သို႕ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္သြားမိပါ၏။ “ျဖစ္ရေလ ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႕လဲ တစ္ခါတစ္ရံ အပူအားႀကီးတဲ့အခါ ဆံပင္ကၽြတ္တတ္တာပါပဲ ဘုရား၊ ေဆး၀ါးနဲ႕ ျပဳျပင္လုိက္လို႕ အပူအေအးမွ်တ ညီညြတ္သြားရင္ ဆံပင္ျပန္ေပါက္တာပါပဲ ဘုရား။ ဘယ္မွာ နတ္ႏႈတ္တာ ဟုတ္မလဲ ဘုရား။ အခ်ိဳ႕လူေတြမ်ား ေခါင္းတစ္၀က္ေလာက္၊ အခ်ိဳ႕တစ္ေခါင္းလံုးနီးပါး ထိပ္ေျပာင္ေနၾကတာေတြဟာ ဒီလိုဆို ခက္ကေရာေပါ့။ နတ္စင္ေ႐ႊ႕လုိက္မွ ဆံပင္ျပန္ေပါက္တယ္ ဆိုတာကလဲ ထန္းသီးေၾကြခိုက္ က်ီးနင္းခိုက္ ျဖစ္မွာပါ ဘုရား ”
“ဟုတ္ပါတယ္ ဒကာရယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းႀကီးကလဲ သူကိုယ္တုိင္ လက္ေတြ႕ခံရတာဆိုၿပီး စြဲေန ယံုေနတယ္”
သြားၿပီ။ “ခုမွ ကယ္သူေ၀းပါေပါ့၊ ေလွကြဲက အဖာ” ဆိုသကဲ့သို႕ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ႐ွင္ေတာ္ဗုဒၶက လူအျဖစ္ ရခဲစြ၊ ေယာက်္ားဘ၀ ရခဲစြ၊ ရဟန္းအျဖစ္ ရခဲစြ၊ သာသနာေတာ္ႀကီးႏွင့္ ႀကံဳႀကိဳႈက္ခဲစြ၊ သဒၵါတရား ႐ိွခဲစြ- ဟု ရရန္၊ ျဖစ္ရန္ ခဲယဥ္းလွေသာ ဒုလႅဘတရား ငါးပါးဟူ၍ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ထိုဒုလႅဘတရားငါးပါးကို ပိုင္ဆိုင္သူတို႕ကား လူသားျဖစ္ေသာ ရဟန္းသာမေဏ၊ သံဃာေတာ္မ်ားမွတစ္ပါး အျခားမ႐ိွ။ မည္သည့္ ျဗဟၼာ၊ သိၾကား၊ နတ္မ်ားမွ မရႏိုင္ၾကပါေခ်။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း ျမတ္ဗုဒၶက ယေန႕မွျဖစ္သည့္ ပုထုဇဥ္သာမေဏငယ္ကို အရိယာျဖစ္ေသာ လူ ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမမ်ားႏွင့္တကြ ျဗဟၼာ၊ သိၾကား၊ နတ္တို႕ အားလံုးကပင္လွ်င္ ႐ိွခိုး ပူေဇာ္ျခင္းငွာ ထုိက္သည္ဟု မိန္႕ၾကားေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ထိုသို႕ ရတနာသံုးပါးတြင္ တစ္ပါးအပါအ၀င္ ျဖစ္သည့္ သံဃာရတနာေတာ္ျမတ္ကို ဦးေခါင္းထက္မွ ဆံပင္ကိုမ်ား မိစၦာနတ္က ေျပာင္ေအာင္ႏုတ္သတဲ့။ လူသူေလးပါး ၾကား၍မွ ေလ်ာ္ကန္ပါ၏ေလာ။
“ဒီလိုဆိုရင္ျဖင့္ ဒီအစြဲေတြကို ကၽြတ္ေအာင္ခၽြတ္ဖို႕ ကယ္သူေ၀းၾကၿပီေပါ့ ဘုရား”ဟု ၀မ္းနည္းပက္လက္ တင္ေလွ်ာက္မိရာ ဦးပဥၥင္းက “မေ၀းပါဘူး ဒကာရဲ႕ ၊ ႐ိွပါတယ္”
“ဘယ္သူမ်ားလဲ ဘုရား”
“အထက္ေက်ာင္း ဘုန္းႀကီးေလ”
ဦးပဥၥင္းမိန္႕မွ သတိရမိေတာ့သည္။ အထက္ေက်ာင္းဘုန္းႀကီးဆိုသည္မွာ ႐ြာႏွင့္ခပ္လွမ္းလွမ္း႐ိွ ေတာရေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသံုးေနေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးျဖစ္၏။ ေတာေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းထုိင္၍ ေနျခင္းေၾကာင့္ ေတာေက်ာင္းဘုန္းႀကီးဟု ေခၚေ၀ၚေနၾကေသာ္လည္း သက္ေတာ္မွာ ငယ္ငယ္ပင္႐ိွေသး၏။ နမၼားၿမိဳ႕ ၊ ၿမိဳ႕မေက်ာင္းတိုက္၌လည္းေကာင္း၊ မႏၱေလးၿမိဳ႕ ၀ိသုဒၶါ႐ံုေက်ာင္းတိုက္၌လည္းေကာင္း ပရိယတၱိစာေပမ်ား သင္ယူဆည္းပူးခဲ့သျဖင့္ စာေပဗဟုသုတ ၾကြယ္၀ၿပီး ၀ိဘဇၨဥာဏ္ ထက္သန္ေတာ္မူသည့္ အျပင္ ရိပ္သာတရားစခန္း၀င္၍ ပဋိပတၱိကိုလည္း လက္ေတြ႕အားထုတ္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ဓမၼာစရိယတန္း အေရာက္တြင္ ဤယခုလက္႐ိွေတာေက်ာင္းဘုန္းႀကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူ၍ အေ၀းေရာက္အစ္ကိုေတာ္လည္း ျဖစ္ေသာ ဆရာေတာ္၏ “႐ြာကိုျပန္၍ သာသနာျပဳပါ” ဟူေသာ ၾသ၀ါဒကို ဦးထိပ္ပန္ဆင္ကာ ဤေတာေက်ာင္းသို႕ လာေရာက္ေက်ာင္းထုိင္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေရာက္စတြင္ ငယ္႐ြယ္သူျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ ေတာေက်ာင္း၌ မေပ်ာ္ေမြ႕ေသာ္လည္း ေနရမည့္အတူတူ ကိုယ္တုိင္ႏွင့္တကြ အမ်ားအက်ိဳး႐ိွေအာင္ေနမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ေတာ္ မူဟန္တူသည္။ ေႏြရာသီတြင္ ကေလးငယ္မ်ားကို ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈသင္တန္း ပို႕ခ်ေပးသည္။ လူလတ္ပိုင္းမ်ားကို ဓမၼစၾကာ၀တ္အသင္းမ်ား ဖြဲ႕စည္းေစသည္။ သာေရး နာေရး႐ိွ၍ တရားေဟာခြင့္ႀကံဳ လွ်င္လည္း အယူအျမင္ စင္ၾကယ္ေရး တရားေတာ္မ်ားကို ဦးစားေပး၍ ေဟာသည္။ အငယ္တန္း၊ အလတ္တန္း၊ အထိလည္း စာခ်ေပးသည္။
“အထက္ေက်ာင္းဘုန္းႀကီးက အယူမွား၊ အစြဲမွားမ်ားကို ေထာက္ျပၿပီး အမွန္တရားေတြ သက္၀င္လာေအာင္ ျပဳျပင္ေရးတရားေတြ ေဟာပါတယ္ ဒကာရယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြက ခက္တယ္။ တစ္ခိ်ဳ႕က အဲဒီလို ေဟာတာကိုပဲ သူတို႕အစြဲေတြ ထိခိုက္ရမလားဆိုၿပီး အထက္ေက်ာင္းဘုန္းႀကီ နတ္ေႏွာက္လို႕ ႐ူးေနၿပီလုိ႕ ေျပာၾကေသးတယ္”
“အလိုေလး ဘုရားဘုရား ။ မၾကား၀ံ့ မနာသာေတြပါလား။ တကယ့္ေသနတ္က်ည္ဆံကမွ တစ္ခါမွန္လွ်င္ တစ္သက္တစ္ဘ၀သာ ေသရမည္။ ပါးစပ္က်ည္ဆန္ကေတာ့ တစ္ခါမွန္လိုက္ၿပီ ဆိုမွျဖင့္ ဘ၀မ်ားစြာ သံသရာ တစ္ေလွ်ာက္ ခံေပးဦးေရာ့ ”
“သိပ္လဲ စိတ္မပူပါနဲ႕ ဒကာရယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ အထက္ေက်ာင္းဘုန္းႀကီးက လက္ေလွ်ာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေတာင္မွ ႐ြာေက်ာင္းကိုလာၿပီး ၀ိပႆနာတရားစခန္းဖြင့္ဖို႕ စီစဥ္ေနေလရဲ႕။ အစပိုင္းေတာ့လဲ လူအို လူမင္းေတြနဲ႕ေပါ့။ တျဖည္းျဖည္းေတာ့ လူလတ္ပုိင္းနဲ႕ လူငယ္ေတြကိုပါ စည္း႐ံုးႏိုင္ပါလိမ့္မယ္”
ဦပဥၥင္းက ဤသို႕ မိန္႕မွပင္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားပါသည္။ “စိတ္႐ွည္ ဇြဲသန္၊ သည္းညည္းခံ၊ ျပဳရန္ သာသနာ” ဟု ဆိုသည့္အတုိင္း မိိမိကို မိႈခ်ိဳး မွ်စ္ခ်ိဳးေျပာေသာ္လည္း စိတ္နာ စိတ္ပ်က္ေတာ္မူျခင္း မ႐ိွဘဲ အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ေတာ္မူသည့္ အ႐ွင္ျမတ္အား ေလးစားၾကည္ညိဳမိသည္ႏွင့္အမွ် အ႐ွင္ျမတ္၏ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းႀကီး ေအာင္ျမင္ပါေစ၊ အ႐ွင္ျမတ္လို သာသနာ့ အာဇာနည္မ်ား မ်ားမ်ားႀကီး ေပၚထြန္းလာပါေစဟုသာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆုေတာင္းလုိက္မိပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ဦးေလးတို႕ မိသားစုသည္ ၾကာသာပေတးေန႕တုိင္း ဆြမ္းေလာင္းဓမၼာ႐ံုတြင္ ဆြမ္းေလာင္းလွဴေလ့ ႐ိွသည့္အျပင္ အိမ္တြင္လည္း ထုိင္ကို္ယ္ေတာ္မ်ားကို ပင့္ဖိတ္ ဆြမ္းကပ္ေလ့႐ိွပါသည္။ ထို႕ျပင္လည္း စာသင္သားသံဃာမ်ား ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ေဘာလ္ပင္၊ ဗလာစာအုပ္ စေသာ စာေရးကိရိယာမ်ားကိုလည္း အခါအားေလ်ာ္စြာ လွဴဒါန္းပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ ရပ္႐ြာက ေဆြမ်ိဳးရိပ္မကင္းသည့္ ဦးပဥၥင္းမ်ားလည္း ပါ၀င္လ်က္႐ိွရာ ထိုေဆြမ်ိဳး ဦးပဥၥင္းမ်ားထဲမွ ဦးပဥၥင္းတစ္ပါးမွာ က်န္းမာေရး သိပ္ၿပီးမေကာင္းလွပါ။ အထက္ပိုင္း ေဒသတြင္ ေခတ္တၱသီတင္းသံုးစဥ္က ျဖစ္ခဲ့ရသည့္ ငွက္ဖ်ားေရာဂါကို အျမစ္ျပတ္ ကင္းစင္ေအာင္ ကုသျခင္း မျပဳခဲ့၍လား မသိ (ကၽြန္ေတာ့္အထင္ပါ) ။ ခဏခဏ ဖ်ားတတ္၏။ စာေမးပြဲေျဖခါနီးတြင္ အေတာ္ေလး ေနမေကာင္းသျဖင့္ ဓမၼာစရိယစာေမးပြဲကို မေျဖႏိုင္ေတာ့ဘဲ ႐ြာသို႕ ျပန္ၾကြသြားခဲ့ရပါေတာ့သည္။ က်န္ရစ္သည့္ ဦးပဥၥင္းမ်ား စာေမးပြဲေျဖၿပီး၍ ႐ြာသို႕ ေခတၱျပန္ၾကြခါနီးတြင္ လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ၾကသျဖင့္ “ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ ဦးပဥၥင္းေလးကို ေဆးစစ္ဖို႕နဲ႕ ေဆးကုသမႈခံယူဖို႕ ျပန္ပင့္ခဲ့ၾကပါဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားလုိက္ပါသည္။
႐ိုးရာကိုင္၏- မကိုင္၏
ဦးပဥၥင္းမ်ား ၿမိဳ႕သို႕ ျပန္ၾကြလာေသာအခါ ထုိေနမေကာင္းေသာ ဦးပဥၥင္းေလး မပါလာ၍ ေမးေလွ်ာက္ၾကည့္ရာတြင္ ဦးပဥၥင္းမ်ားက “ေခၚမရခဲ့ဘူး ဒကာေလးေရ၊ ဆီးျဖဴ-ဖန္ခါး-ႏြားက်င္ငယ္ေရမ်ားနဲ႕ ေဖာ္စပ္ရတဲ့ ဘုရားေဆးနည္းေတာ္အတိုင္း ေဖာ္စပ္ၿပီး စားၾကည့္ဦးမယ္တဲ့။ ပိန္သြားလိုက္တာ ဒကာေလးရယ္” ဟု ဦးပဥၥင္းတစ္ပါးက မိန္႕ပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္က “ဘုရားေဆးနည္းေတာ္နဲ႕ ကုတာလဲ ကုတာေပါ့ဘုရား။ ဒါေပမယ့္ အခုေခတ္က ေရာဂါေတြက ဆန္းျပားတယ္မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ဓါတ္မွန္႐ိုက္တန္႐ိုက္၊ ေသြးစစ္တန္စစ္ၿပီး ေရာဂါ႐ွာေဖြ စစ္ေဆးၾကည့္ခ်င္တယ္ ဘုရား။ ဒါမွလဲ အနာသိ ေဆး႐ိွဆိုတဲ့အတုိင္း ကုသရတာ လြယ္ကူတာေပါ့ ဘုရား ။ ကုတာကေတာ့ ဘုရားေဆးနဲ႕ပဲ ကုကု၊ သိပၸံေဆးနဲ႕ပဲ ကုကု၊ တိုင္းရင္းေဆးနဲ႕ပဲ ကုကု ဆႏၵ႐ိွသလို ကုလို႕ရပါတယ္ ဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္တင္မိပါ၏။
“ဦးပဥၥင္းတို႕လဲ ေျပာတာပါပဲ ဒကာေလးရယ္။ သူတြင္မကဘူး၊ သူ႕ရဟန္း ဒကာ၊ ရဟန္းအမမ်ားရဲ႕ အိမ္ၾကြၿပီး ဦးပဥၥင္း ၿမိဳ႕ကိုျပန္လိုက္ေအာင္ ေဖ်ာင္းဖ်၊ တုိက္တြန္းေပးဖို႕သြားေျပာေတာ့ ဦးပဥၥင္းကို ႐ိုးရာနတ္ ကိုင္ထားတယ္လို႕ အေဟာထြက္ထားလို႕ နတ္တင္ၾကည္ပါဦးမယ္တဲ့ ဒကာရဲ႕” ဟု စိတ္မေကာင္းသံျဖင့္ မိန္႕ပါသည္။
“ဘယ္လိုဘုရား” မၾကားလိုက္ရ၍ ထပ္ေမးျခင္း မဟုတ္ပါ။ ပီပီသသႀကီးကို ၾကားလိုက္ရပါသည္။ အံ့အားသင့္သြား၍ အာေမဍိတ္တစ္လံုး တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားစြာ ခုန္ထြက္သြားျခင္းျဖစ္ပါ၏။
“ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ဘုရား၊ ဗုဒၶသာ၀က သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းေတာ္ကို ႐ိုးရာနတ္ကိုင္ရတယ္လို႕” ဟူ၍လည္း အံၾသ ထိတ္လန္႕ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲ ယူက်ံဳးမရျခင္းမ်ားျဖင့္ ဆို႕နင့္စြာ ေရ႐ြတ္မိပါေတာ့သည္။ “ေၾသာ္ လူေတြ လူေတြ ၊ ေျပာေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ၊ လုပ္ေဆာင္ေနၾကတာက ဘုရားႏွင့္ ဆန္႕က်င္ဘက္ခ်ည္းပါလား”
လူသားမ်ား ေလာကတြင္ ကပ္ေဘးမ်ား ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ပါက ဘုရား႐ွင္အမွဴးျပဳလ်က္ သံဃာေတာ္ အ႐ွင္ျမတ္မ်ားကို ေဒသစာရီ ၾကြခ်ီီေတာ္မူၾကၿပီး ပရိတ္ေတာ္မ်ား ႐ြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ေတာ္မူၾကျခင္း၊ လူမ်ားကို ေကာင္းေသာအက်င့္သီလမ်ား ေဆာက္တည္ပြားမ်ားၾကရန္ ေဟာၾကားေတာ္မူၾကျခင္းျဖင့္ ကပ္သံုးပါးႏွင့္ ေဘးဆိုးအႏၱရာယ္မ်ားမွ လြတ္ကင္ခ်မ္းသာၾကရေၾကာင္း ေထရ၀ါဒ သမိုင္းေၾကာင္း အစဥ္အလာ႐ိွပါသည္။ (ပရိတ္ႀကီး ၁၁သုတ္ ျဖစ္ေတာ္စဥ္ သမိုင္းတြင္႐ႈပါ။) မ်က္ေမွာက္ကာလတြင္လည္း လူသားမ်ား ဘယာေ၀း၍ ေအးခ်မ္းသာယာေရးအတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႕အျပား၌ ေနရာေဒသအသီးသီး ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕တုိင္းပင္ အႏၱရာယ္ကင္းပရိတ္ေတာ္မ်ား ႐ြတ္ပြားၾကျခင္း၊ အသံမစဲ ပ႒ာန္းပူေဇာ္ပြဲမ်ား အခါအားေလ်ာ္စြာ က်င္းပေနၾက သည္မွာ အထင္အ႐ွားျဖစ္သည္။ ထို႕ျပင္ ေျမကြက္၀ယ္၀ယ္၊ တုိက္တာအိမ္ကိုပင္ ေဆာက္ေဆာက္၊ ေျမသန္႕ ကမၼ၀ါ႐ြတ္ဖတ္ၾကျခင္း၊ အိမ္တက္-တိုက္တက္ မဂၤလာက်င္းပၾကျခင္းႏွင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဖိတ္ၾကား၍ တရားနာယူၾကရသည္သာ ျဖစ္ပါ၏။
ယခုေတာ့ လူသားေလာကကို အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ ျပဳေဆာင္ေပးေတာ္မူၾကေသာ၊ ေလာကကို သန္႕႐ွင္း စင္ၾကယ္မႈ ျပဳေတာ္မူေနၾကေသာ ဗုဒၶ၏သာ၀က ရဟန္းေတာ္ျမတ္ကိုမွ အပါယ္ေလးပါး စာရင္း၀င္ ၃၇ မင္း ႐ိုးရာနတ္ဆိုသူက ခႏၶာကိုယ္ကို ေရာဂါေ၀ဒနာမ်ားကပ္ေအာင္ ဖမ္းစားမႈျပဳႏိုင္သတဲ့ ။ “ေဟာသူကလဲ ေဟာပါေပ့။ ယံုသူကလည္း ယံုၾကပါေပ့” ဟုသာ ဆိုလိုက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။
နတ္က ဘုန္းႀကီးကို ဆံပင္ႏုတ္ေလသတတ္
မၾကာခင္ ထိုဦးပဥၥင္းသည္ ႐ြာသို႕ ကိစၥတစ္ခုျဖင့္ၾကြရင္း ေနမေကာင္းေသာ ဦးပဥၥင္းကို ျပန္ပင့္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကတိအတိုင္း ေဆးခန္းမ်ားသို႕ လိုက္ျပ ကုသေပးပါသည္။ ယခု အေတာ္ပင္ က်န္းမာေနပါၿပီ။ ေနမေကာင္းစဥ္ကတည္းက ေဆးခန္းပို႕ဖို႕ အႀကိမ္ႀကိမ္ေလွ်ာက္ထားေသာ္လည္း ဦးပဥၥင္းက သူ႕အတြက္ႏွင့္ တစ္ပါးသူတို႕ တာ၀န္ဒုကၡပိုေနၾကမည္ကို မျဖစ္ေစလို၍ ခြင့္ျပဳေတာ္မူျခင္း မ႐ိွခဲ့ပါ။ အလွဴ၀တၳဳေငြမ်ားကိုလည္း လက္မခံခဲ့။ အကယ္၍သာ ထိုစဥ္ကတည္းက ကုသခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ ဓမၼာစရိယ စာေမးပြဲကို ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ေျဖဆိုေအာင္ျမင္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္လ်က္ ႏွေျမာေနမိပါသည္။
ထို႕ျပင္ ရဟန္းေတာ္ကို နတ္ကိုင္သည္သည္ဟု ဆိုျခင္းကို အစာမေက်ျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္က “ဦးပဥၥင္းကို နတ္ကိုင္တယ္ဆို ဘုရား”ဟု ေမးေလွ်ာက္မိရာ ဦးပဥၥင္းက သူ႕ရဟန္း ဒကာ၊ ဒကာမတို႕အတြက္ ႐ွက္စႏိုးေတာ္ မူဟန္တူသည္ ႐ွက္ၿပံဳးေလး ၿပံဳးေန၏။ကၽြန္ေတာ္က မေက်နပ္ႏိုင္ေသးဘဲ “လူေတြ ဒီလို အယူအဆလြဲေနတာကို ႐ြာဦးေက်ာင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီး မသိဘူးလား ဘုရား” ဟု ဆက္လက္ေမးေလွ်ာက္ျပန္သည္တြင္ ေနမေကာင္းေသာ ဦးပဥၥင္းကို ျပန္ပင့္လာေသာ ဦးပဥၥင္းက “မေျပာပါနဲ႕ေတာ့ ဒကာရယ္၊ ႐ြာဦးေက်ာင္း ဘုန္းႀကီးကိုယ္တုိင္ေတာင္ နတ္ႏုတ္ခံရလို႕ ေခါင္းေျပာင္ေနသတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ႕ နတ္ဆရာကိုေမးေတာ့ နတ္က လက္႐ိွေနရာမွာ မေပ်ာ္လို႕ဆိုတာနဲ႕ နတ္စင္ေနရာ ေ႐ႊ႕ေပးလုိက္မွ ဘုန္းႀကီး ဆံပင္ ျပန္ေပါက္သတဲ့ ဒကာေရ႕” ဟူေလ၏။
ကၽြန္ေတာ္ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ျဖစ္သြားပါသည္။ သို႕ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္သြားမိပါ၏။ “ျဖစ္ရေလ ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႕လဲ တစ္ခါတစ္ရံ အပူအားႀကီးတဲ့အခါ ဆံပင္ကၽြတ္တတ္တာပါပဲ ဘုရား၊ ေဆး၀ါးနဲ႕ ျပဳျပင္လုိက္လို႕ အပူအေအးမွ်တ ညီညြတ္သြားရင္ ဆံပင္ျပန္ေပါက္တာပါပဲ ဘုရား။ ဘယ္မွာ နတ္ႏႈတ္တာ ဟုတ္မလဲ ဘုရား။ အခ်ိဳ႕လူေတြမ်ား ေခါင္းတစ္၀က္ေလာက္၊ အခ်ိဳ႕တစ္ေခါင္းလံုးနီးပါး ထိပ္ေျပာင္ေနၾကတာေတြဟာ ဒီလိုဆို ခက္ကေရာေပါ့။ နတ္စင္ေ႐ႊ႕လုိက္မွ ဆံပင္ျပန္ေပါက္တယ္ ဆိုတာကလဲ ထန္းသီးေၾကြခိုက္ က်ီးနင္းခိုက္ ျဖစ္မွာပါ ဘုရား ”
“ဟုတ္ပါတယ္ ဒကာရယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းႀကီးကလဲ သူကိုယ္တုိင္ လက္ေတြ႕ခံရတာဆိုၿပီး စြဲေန ယံုေနတယ္”
သြားၿပီ။ “ခုမွ ကယ္သူေ၀းပါေပါ့၊ ေလွကြဲက အဖာ” ဆိုသကဲ့သို႕ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ႐ွင္ေတာ္ဗုဒၶက လူအျဖစ္ ရခဲစြ၊ ေယာက်္ားဘ၀ ရခဲစြ၊ ရဟန္းအျဖစ္ ရခဲစြ၊ သာသနာေတာ္ႀကီးႏွင့္ ႀကံဳႀကိဳႈက္ခဲစြ၊ သဒၵါတရား ႐ိွခဲစြ- ဟု ရရန္၊ ျဖစ္ရန္ ခဲယဥ္းလွေသာ ဒုလႅဘတရား ငါးပါးဟူ၍ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ထိုဒုလႅဘတရားငါးပါးကို ပိုင္ဆိုင္သူတို႕ကား လူသားျဖစ္ေသာ ရဟန္းသာမေဏ၊ သံဃာေတာ္မ်ားမွတစ္ပါး အျခားမ႐ိွ။ မည္သည့္ ျဗဟၼာ၊ သိၾကား၊ နတ္မ်ားမွ မရႏိုင္ၾကပါေခ်။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း ျမတ္ဗုဒၶက ယေန႕မွျဖစ္သည့္ ပုထုဇဥ္သာမေဏငယ္ကို အရိယာျဖစ္ေသာ လူ ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမမ်ားႏွင့္တကြ ျဗဟၼာ၊ သိၾကား၊ နတ္တို႕ အားလံုးကပင္လွ်င္ ႐ိွခိုး ပူေဇာ္ျခင္းငွာ ထုိက္သည္ဟု မိန္႕ၾကားေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ထိုသို႕ ရတနာသံုးပါးတြင္ တစ္ပါးအပါအ၀င္ ျဖစ္သည့္ သံဃာရတနာေတာ္ျမတ္ကို ဦးေခါင္းထက္မွ ဆံပင္ကိုမ်ား မိစၦာနတ္က ေျပာင္ေအာင္ႏုတ္သတဲ့။ လူသူေလးပါး ၾကား၍မွ ေလ်ာ္ကန္ပါ၏ေလာ။
“ဒီလိုဆိုရင္ျဖင့္ ဒီအစြဲေတြကို ကၽြတ္ေအာင္ခၽြတ္ဖို႕ ကယ္သူေ၀းၾကၿပီေပါ့ ဘုရား”ဟု ၀မ္းနည္းပက္လက္ တင္ေလွ်ာက္မိရာ ဦးပဥၥင္းက “မေ၀းပါဘူး ဒကာရဲ႕ ၊ ႐ိွပါတယ္”
“ဘယ္သူမ်ားလဲ ဘုရား”
“အထက္ေက်ာင္း ဘုန္းႀကီးေလ”
ဦးပဥၥင္းမိန္႕မွ သတိရမိေတာ့သည္။ အထက္ေက်ာင္းဘုန္းႀကီးဆိုသည္မွာ ႐ြာႏွင့္ခပ္လွမ္းလွမ္း႐ိွ ေတာရေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသံုးေနေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးျဖစ္၏။ ေတာေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းထုိင္၍ ေနျခင္းေၾကာင့္ ေတာေက်ာင္းဘုန္းႀကီးဟု ေခၚေ၀ၚေနၾကေသာ္လည္း သက္ေတာ္မွာ ငယ္ငယ္ပင္႐ိွေသး၏။ နမၼားၿမိဳ႕ ၊ ၿမိဳ႕မေက်ာင္းတိုက္၌လည္းေကာင္း၊ မႏၱေလးၿမိဳ႕ ၀ိသုဒၶါ႐ံုေက်ာင္းတိုက္၌လည္းေကာင္း ပရိယတၱိစာေပမ်ား သင္ယူဆည္းပူးခဲ့သျဖင့္ စာေပဗဟုသုတ ၾကြယ္၀ၿပီး ၀ိဘဇၨဥာဏ္ ထက္သန္ေတာ္မူသည့္ အျပင္ ရိပ္သာတရားစခန္း၀င္၍ ပဋိပတၱိကိုလည္း လက္ေတြ႕အားထုတ္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ဓမၼာစရိယတန္း အေရာက္တြင္ ဤယခုလက္႐ိွေတာေက်ာင္းဘုန္းႀကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူ၍ အေ၀းေရာက္အစ္ကိုေတာ္လည္း ျဖစ္ေသာ ဆရာေတာ္၏ “႐ြာကိုျပန္၍ သာသနာျပဳပါ” ဟူေသာ ၾသ၀ါဒကို ဦးထိပ္ပန္ဆင္ကာ ဤေတာေက်ာင္းသို႕ လာေရာက္ေက်ာင္းထုိင္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေရာက္စတြင္ ငယ္႐ြယ္သူျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ ေတာေက်ာင္း၌ မေပ်ာ္ေမြ႕ေသာ္လည္း ေနရမည့္အတူတူ ကိုယ္တုိင္ႏွင့္တကြ အမ်ားအက်ိဳး႐ိွေအာင္ေနမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ေတာ္ မူဟန္တူသည္။ ေႏြရာသီတြင္ ကေလးငယ္မ်ားကို ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈသင္တန္း ပို႕ခ်ေပးသည္။ လူလတ္ပိုင္းမ်ားကို ဓမၼစၾကာ၀တ္အသင္းမ်ား ဖြဲ႕စည္းေစသည္။ သာေရး နာေရး႐ိွ၍ တရားေဟာခြင့္ႀကံဳ လွ်င္လည္း အယူအျမင္ စင္ၾကယ္ေရး တရားေတာ္မ်ားကို ဦးစားေပး၍ ေဟာသည္။ အငယ္တန္း၊ အလတ္တန္း၊ အထိလည္း စာခ်ေပးသည္။
“အထက္ေက်ာင္းဘုန္းႀကီးက အယူမွား၊ အစြဲမွားမ်ားကို ေထာက္ျပၿပီး အမွန္တရားေတြ သက္၀င္လာေအာင္ ျပဳျပင္ေရးတရားေတြ ေဟာပါတယ္ ဒကာရယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြက ခက္တယ္။ တစ္ခိ်ဳ႕က အဲဒီလို ေဟာတာကိုပဲ သူတို႕အစြဲေတြ ထိခိုက္ရမလားဆိုၿပီး အထက္ေက်ာင္းဘုန္းႀကီ နတ္ေႏွာက္လို႕ ႐ူးေနၿပီလုိ႕ ေျပာၾကေသးတယ္”
“အလိုေလး ဘုရားဘုရား ။ မၾကား၀ံ့ မနာသာေတြပါလား။ တကယ့္ေသနတ္က်ည္ဆံကမွ တစ္ခါမွန္လွ်င္ တစ္သက္တစ္ဘ၀သာ ေသရမည္။ ပါးစပ္က်ည္ဆန္ကေတာ့ တစ္ခါမွန္လိုက္ၿပီ ဆိုမွျဖင့္ ဘ၀မ်ားစြာ သံသရာ တစ္ေလွ်ာက္ ခံေပးဦးေရာ့ ”
“သိပ္လဲ စိတ္မပူပါနဲ႕ ဒကာရယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ အထက္ေက်ာင္းဘုန္းႀကီးက လက္ေလွ်ာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေတာင္မွ ႐ြာေက်ာင္းကိုလာၿပီး ၀ိပႆနာတရားစခန္းဖြင့္ဖို႕ စီစဥ္ေနေလရဲ႕။ အစပိုင္းေတာ့လဲ လူအို လူမင္းေတြနဲ႕ေပါ့။ တျဖည္းျဖည္းေတာ့ လူလတ္ပုိင္းနဲ႕ လူငယ္ေတြကိုပါ စည္း႐ံုးႏိုင္ပါလိမ့္မယ္”
ဦပဥၥင္းက ဤသို႕ မိန္႕မွပင္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားပါသည္။ “စိတ္႐ွည္ ဇြဲသန္၊ သည္းညည္းခံ၊ ျပဳရန္ သာသနာ” ဟု ဆိုသည့္အတုိင္း မိိမိကို မိႈခ်ိဳး မွ်စ္ခ်ိဳးေျပာေသာ္လည္း စိတ္နာ စိတ္ပ်က္ေတာ္မူျခင္း မ႐ိွဘဲ အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ေတာ္မူသည့္ အ႐ွင္ျမတ္အား ေလးစားၾကည္ညိဳမိသည္ႏွင့္အမွ် အ႐ွင္ျမတ္၏ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းႀကီး ေအာင္ျမင္ပါေစ၊ အ႐ွင္ျမတ္လို သာသနာ့ အာဇာနည္မ်ား မ်ားမ်ားႀကီး ေပၚထြန္းလာပါေစဟုသာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆုေတာင္းလုိက္မိပါေတာ့သည္။
လင္းဦး ( စိတ္ပညာ )
